Αλλά, μόνο την διατήρηση και καλλιέργεια της εθνικής μας ταυτότητας δεν υπηρετούν απόψεις, που με την ευκαιρία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης διατυπώνονται, προφορικά, γραπτά και οπτικοακουστικά, περιληφθείσες, μάλιστα, και στην οπτικοποιημένη ιστορία του μνημείου, ότι δηλαδή οι Χριστιανοί και ο Χριστιανισμός κατέστρεψαν τον ανεπανάληπτο, όντως, Ελληνικό πολιτισμό και έδρασαν κατά των μνημείων της αρχαίας Ελληνικής Τέχνης, όπως οι Ταλιμπάν, και ότι ο Χριστιανισμός είναι αντίπαλος του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού!
Όσον δ’ αφορά, ειδικώτερα, τα μνημεία της Ακρόπολης, στο βράχο της οποίας αποδίδεται ο χαρακτηρισμός «ιερός», θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι οι Χριστιανοί τα φρόντισαν περισσότερο και από τους αρχαίους Έλληνες!
Περισσότερο, για παράδειγμα, από τους Κορίνθιους, τους Θηβαίους και «πολλούς και άλλους των Ελλήνων», οι οποίοι, μετά την ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, πίεζαν έντονα τους νικητές Σπαρτιάτες να καταστρέψουν ολοσχερώς την πόλη, της Ακροπόλεως και των μνημείων της συμπεριλαμβανομένης…
Περισσότερο από τους ίδιους τους Αθηναίους των Ελληνιστικών χρόνων, που αναγόρευσαν το Δημήτριο τον Πολιορκητή αδελφό της Αθηνάς και του πρόσφεραν ως κατοικία τον Παρθενώνα, τον οποίο, κατά τη μαρτυρία του Πλουτάρχου,(Βίοι, Δημήτριος, 24,1,3-24,2,1) μετέτρεψε ουσιαστικά σε πορνείο!!
Από την άλλη, το Δωδεκάθεο είχε καταρρεύσει πολύ πριν ο Χριστιανισμός δώσει το «φιλί της ζωής» στον Ελληνισμό, με την υιοθέτηση θεών της Ανατολής και της Αιγύπτου, ενώ τα περίφημα ιερά είχαν προ πολλού εγκαταλειφθεί.
Στην ελληνιστική εποχή, κατά πληροφορίες του Στράβωνα, το μαντείο της Δωδώνης κείτονταν σε ερείπια, το μαντείο των Δελφών φυτοζωούσε πάμφτωχο, η Δήλος, το νησί του φωτός και του Απόλλωνα, η «ιερά καρδία» των Ιώνων είχε μεταβληθεί σε ιερό τόπο Αιγυπτιακών θεοτήτων και πάνθεον φοινικικών και συριακών λατρειών, από την άλλοτε πλούσια Κέρκυρα είχαν απομείνει χαλάσματα, η Κόρινθος είχε ισοπεδωθεί από τους Ρωμαίους και είχε εποικισθεί από Ιταλούς και Εβραίους, ο ναός του Δία στη Νεμέα περιγράφεται από τον Παυσανία με γκρεμισμένη οροφή και χωρίς το άγαλμα στο εσωτερικό του....
Κατά συνέπεια είναι τελείως εκτός πραγματικότητας η αντίληψη που υποβάλλεται, ότι δηλαδή οι Χριστιανοί παρέλαβαν μια Ελλάδα πλήρη περιλάμπρων ναών και εξόχων έργων τέχνης, που με μίσος κατέστρεψαν!
Η ερήμωση των αρχαίων ναών είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων, και κυρίως της ευρύτατα, από την αρχαιότητα, διαδεδομένης πρακτικής για επαναχρησιμοποίηση των οικοδομικών υλικών και των αρχιτεκτονικών μελών δημοσίων κτηρίων για την οικοδόμηση νέων.
Από την άλλη, αποτελεί επιστημονικό λάθος η προβολή σημερινών αντιλήψεων, περί διατηρητέων μνημείων και προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, σε εποχές του παρελθόντος, κατά τα τις οποίες οι έννοιες αυτές ήταν παντελώς άγνωστες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και περιπτώσεις χριστιανών αυτοκρατόρων που περιέσωζαν ειδωλολατρικούς ναούς, επικαλούμενοι την αισθητική τους ποιότητα..
«Ο αυτοκράτορας, δια του νομοθετικού έργου του στοχεύει από τη μια μεριά να επισημοποιήσει τη χριστιανική θρησκεία και από την άλλη να προστατεύσει τους αρχαίους ναούς και τα τεμένη. Υπάρχουν νόμοι του Κωνσταντίνου και των διαδόχων του, που απαγορεύουν την καταστροφή των αρχαίων ναών… Για ό, τι αφορά τον Παρθενώνα, το μνημείο άντεξε, έπαιξε δε ρόλο σ’ αυτό και η μετατροπή του σε εκκλησία… Πράγματι, οι μετόπες είναι χτυπημένες με σφυρί, αλλά μπορεί αυτό να έχει να κάνει και με την προσπάθεια να ανοιχτούν παράθυρα, ώστε να επιτραπεί η διοχέτευση φωτός στη βυζαντινή προσαρμοζόμενη εκκλησία», σημειώνει σχετικά ο καθηγητής Βυζαντινολογίας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας κ. Παναγ. Αγαπητός.
Αν δεχθούμε, τέλος, την άποψη ότι Χριστιανισμός και Ελληνισμός είναι δύο αντιμαχόμενες έννοιες, άποψη που προσπάθησε να επιβάλει ο Ιουλιανός και στην οποία αντέδρασαν έντονα οι Πατέρες της Εκκλησίας, ναρκοθετούνται τα θεμέλια και σβήνουν τα ζώπυρα της Ελληνικής παιδείας, ενώ ταυτόχρονα υπονομεύεται η διαχρονική ενότητα του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, ο οποίος συνέδεσε αρμονικά το αρχαίο πνεύμα με το Χριστιανισμό και ταυτόχρονα εξακολουθεί να θεωρεί τον Όμηρο κορυφαίο ποιητή και να μελετά Πλάτωνα και Αριστοτέλη…
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
