του Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου
«Εγώ θα σας γιατρέψω», λέγει ο Κύριος (Ησαΐας 57,18-19)
Αφού ο Ιησούς θεράπευσε την επί δώδεκα έτη αιμορροούσα γυναίκα, και ανέστησε τη θυγατέρα του αρχισυνάγωγου, καλείται και πάλι, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, να αποκαταστήσει την όραση σε δύο τυφλούς και την κωφότητα ανθρώπου δαιμονιζόμενου. Φανερώνει έτσι στους ανθρώπους ότι, ως Θεός επί γης, είναι ο μοναδικός ιατρός ψυχών και σωμάτων και εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου. Ο Χριστός, με τη διδασκαλία, τα θαύματά Του, το πάθος και την ανάστασή Του, επαναφέρει και πάλι την υγιή σχέση με το Θεό, καθώς και τις φυσικές λειτουργίες, όπως ο Θεός τις έπλασε και τις θέλησε εξαρχής στον Παράδεισο, πριν ο διάβολος και η αμαρτία κυριαρχήσουν επί του ανθρώπου και εξασθενήσουν την ελευθερία του, υποτάσσοντάς τον στον πόνο, την αρρώστια, τη φθορά και τον θάνατο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας επιμένουν στην σωτήρια αλήθεια ότι ο Θεός, ως αρχικός Δημιουργός της ζωής και των ανθρώπων, επανέρχεται στη γη, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να συνεχίσει το έργο της δημιουργίας, της απαλλαγής από τη φθορά και το θάνατο, και για να εγκαινιάσει τη λύτρωση της ανθρωπότητας στο νέο κόσμο της Χάριτος του Υιού του Θεού (βλ. και “Κυριακοδρόμιο”, εκδ. Άρτος Ζωής, Αθ. 2011, άρθρο Στέλιου Λ. Παπαλεξανδρόπουλου, σελ. 398-401). Όλα τα θαύματα που τέλεσε και τελεί ο Χριστός, είχαν και έχουν σκοπό τη φιλανθρωπία, την ευεργεσία, την αγάπη. Ο κύριος σκοπός βέβαια του Θείου ελέους είναι όχι μόνο η σωματική και ψυχική ίαση, αλλά, όπως προείπαμε, η σωτηρία του κόσμου. Και όπως έγραψε, με το υψηλό του λογοτεχνικό τάλαντο και τη θεολογική του ευρυμάθεια, ο αείμνηστος Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιος: «Ο Ιησούς Χριστός δεν ήρθε για να κάμη θαύματα, μα έκαμε θαύματα για να φανή πως ήρθε» (βλ. “Οικοδομή και Παράκλησις”, Ι. Μ. Σερβίων και Κοζάνης, 1969-1973, σελ. 189).
Ενώ απομακρυνόταν λοιπόν ο Ιησούς από το σπίτι του προϊσταμένου της συναγωγής, τον ακολούθησαν δύο τυφλοί –που απ’ ότι φαίνεται τον είχαν παραδεχθεί ως τον ελθόντα Μεσσία, έστω και με την απόχρωση του εθνικού σωτήρα Μεσσία- οι οποίοι φώναζαν δυνατά και έλεγαν: «Σπλαχνίσου μας και γιάτρεψέ μας, ένδοξε απόγονε του Δαβίδ». Γιατί προσφωνούν τον Ιησού ως «υιό Δαυίδ»; Διότι ο άγγελος Κυρίου πιστοποίησε εξαρχής την ταυτότητα του Ιησού, όταν είπε στη Μαριάμ, την Παναγία μητέρα Του: «Αυτός θα είναι μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου και θα του δώσει ο Θεός τον θρόνο του Δαυίδ του πατέρα του …και η βασιλεία Του δεν έχει τέλος» (Λουκ. 1, 32-33). Έντεχνα στο σημείο αυτό, αλλά και αληθινά και απλά, παρουσιάζει ο Ματθαίος πολλούς μεν από τους Ιουδαίους, και δη τους θρησκευτικούς αυτών ταγούς, να αρνούνται τον Χριστό –αν και ΒΛΕΠΟΥΝ καθημερινά τα μεγάλα θαύματα, τις θεραπείες και νεκραναστάσεις που έκανε- τους δε τυφλούς να πιστεύουν στη θεότητα Αυτού, αν και ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ με τους φυσικούς οφθαλμούς τους, παρά με την καρδιακή πίστη, το μεγαλείο Εκείνου.
Όταν δε ήλθε ο Ιησούς στην οικία όπου κατέλυε συνήθως (ίσως του Ματθαίου), πήγαν κοντά Του και οι τυφλοί. Τότε λέγει προς αυτούς ο Ιησούς: «Πιστεύετε ότι ΕΧΩ (εννοείται ως Θεός) την (αυτεξούσια) δύναμη να κάνω αυτό που ζητάτε;» Ο Χριστός το ρωτά αυτό επίτηδες, για να φανερωθεί περισσότερο η πίστη τους και να ελκυσθούν κι άλλοι, δια της οράσεως και ακοής των θαυμάτων Του, στη σωτηρία. Λέγουν σ’ αυτόν οι τυφλοί: «Ναι, ΚΥΡΙΕ». Τον αναγνωρίζουν δηλαδή ως έχοντα τη θεία δύναμη απεσταλμένο του Πατρός. Τότε άγγισε με τα δάκτυλά Του τα μάτια τους και είπε: «ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΑΣ, ας γίνει σε σας (αυτό που θέλετε)». Δεν παραβιάζει επομένως την θύρα της ψυχής μας ο Θεός, παρά επισκέπτεται τον άνθρωπο μόνο αν εκείνος επιτρέψει στο Θεό να γίνει κατοικητήριό Του. Προτάσσει ακόμη για όλους, και για ευρύτερο μάθημα στους αιώνες, την ανάγκη πρωτίστως της πίστεως, και όχι μόνο της σωματικής θεραπείας. Διότι θεραπεία χωρίς την πίστη, ολίγον και προσκαίρως ωφελεί, ενώ η πίστη αξίζει τα πάντα από μόνη της, ακόμη κι αν δεν επακολουθεί η εκ Θεού θεραπεία. Και άνοιξαν τα μάτια τους (αλλά και της ψυχής τους τα μάτια). Και με αυστηρότητα παράγγειλε σ’ αυτούς ο Ιησούς, και τους είπε: «Προσέχετε να μη μάθει κανείς για το θαύμα που σας έκανα» -ως ταπεινός που ήταν ο Θεάνθρωπος απέφευγε κάθε επίδειξη και κενοδοξία, που, ως ύπουλη μορφή ειδωλολατρίας, διαστρέφει τα προτερήματα των καλών έργων (βλ. και “Ερμηνεία των Τεσσάρων Ευαγγελίων”, Βαρθολομαίου Γεωργιάδου, εκδ. Δημιουργία, Αθ. 1992, σελ. 95). Αυτοί όμως όταν βγήκαν από το σπίτι, διέδωσαν τη φήμη Του ως θαυματουργού και Μεσσία σ’ όλη τη χώρα εκείνη, από μεγάλη ευγνωμοσύνη, χαρά, χρέος και ‘ευσεβή ανυπακοή’, μη μπορώντας να σιωπήσουν, για την υψηλή σ’ αυτούς γενόμενη ευεργεσία –Είναι και δικό μας χρέος να ευαγγελιζόμαστε στους άλλους τον Χριστό (με διάκριση, όπου και όπως βεβαίως μπορούμε), για να μην καταντήσουμε ασύνετοι και αχάριστοι στις ευεργεσίες Εκείνου.
Όταν οι δύο αυτοί πρώην τυφλοί έβγαιναν από το σπίτι, ιδού: Έφεραν προς τον Ιησού κάποιον άνθρωπο που τον διακατείχε δαιμόνιο και ήταν (εξαιτίας αυτού) κωφός και άλαλος. Και αφού εκδιώχθηκε το δαιμόνιο –στην περίπτωση αυτή ο Ιησούς δεν απαίτησε πίστη, αφού ο πάσχων δεν μπορούσε να παρακαλέσει για τον εαυτόν του- μίλησε ο κωφός (λύθηκε από τη καταδυνάστευση). Και θαύμασαν τα πλήθη του λαού για την άμεση και θαυματουργική αποκατάσταση της εγκεφαλικής, φωνητικής και ακουστικής λειτουργίας των οργάνων του. Έλεγε δε ο λαός ότι ποτέ άλλοτε στην ιστορία του έθνους τους, δεν φάνηκαν τόσο μεγάλα θαύματα στον Ισραήλ (που είχε βέβαια πείρα πολλών θαυμάτων του Θεού στο παρελθόν). Και ποτέ άλλοτε δεν είδαν ή άκουσαν να έχει άνθρωπος τόσο μεγάλη εξουσία επί της φύσεως και θεία δύναμη, όπως επιδεικνύει (ο παντοδύναμος) Ιησούς.
Οι Φαρισαίοι όμως, έλεγαν: «Με τη βοήθεια και συνεργία του άρχοντα των δαιμονίων βγάζει από τους πάσχοντες τα δαιμόνια». Μη δυνάμενοι δηλαδή να αρνηθούν τα μεγάλα, και δημοσίως, και στο φως της ημέρας, και καθημερινώς μπροστά σε πλήθη ανθρώπων –έξυπνων βιοπαλαιστών και πρακτικών Εβραίων- τελούμενα θαύματα του Ιησού, προσπαθούσαν να συκοφαντήσουν και να διαστρέψουν –όπως κάνουν και πολλοί σημερινοί συγγραφείς και στρατευμένοι άθεοι- στα μάτια του λαού την πηγή της δυνάμεως του Ιησού -η αγνότητα, απλότητα και συνάμα ωριμότητα όμως του λαού δεν λαθεύει- και, αντί του Θεού, να την αποδώσουν σε σατανική δύναμη και πονηρία. Η τακτική τους αυτή είναι η λεγόμενη «Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος», που επειδή γίνεται εθελουσίως, εν πλήρη συνειδήσει, με κακία, υπερηφάνεια και φθόνο, δεν μπορεί να συγχωρεθεί ούτε σε τούτο τον κόσμο ούτε στον άλλο, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Κυρίου (Ματθ. 12,31). Κάποιος όμως που χρησιμοποιεί τη σατανική δύναμη, επιχειρεί να βλάψει τους ανθρώπους, ενώ αντίθετα ο Ιησούς, όχι μόνο δαιμόνια εξέβαλε, αλλά και πάσης φύσεως κατάκοιτους θεράπευσε, θάλασσες τρικυμιώδεις κατασίγασε, αμαρτήματα συγχώρεσε, άρτους και ιχθείς πολλαπλασίασε, δίδαξε την Αποκάλυψη του Θεού τόσο καθαρά όσο κανείς άλλος επί της γης, ασθενείς λύτρωσε, νεκρούς ανέστησε και θυσιάστηκε υπέρ της ζωής όλων.
Και άλλη βέβαια περιοδεία πραγματοποίησε ο Ιησούς, στα χωριά και τις πόλεις της Γαλιλαίας, πριν αποστείλει τους 12 αποστόλους Του σε δημόσια δράση, οι οποίοι και επέκτειναν και εδραίωσαν στη συνέχεια το έργο Του, δια της δυνάμεως του Παρακλήτου. Δίδασκε μάλιστα στις συναγωγές και κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα της πνευματικής και ατελεύτητης βασιλείας του Θεού, ενώ θεράπευε κάθε ασθένεια και αδυναμία, σε όσους από το λαό προσέρχονταν προς Αυτόν (βλ. “Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον”, Π.Ν. Τρεμπέλα, εκδ. ο Σωτήρ, Αθ. 1989, σελ. 178-182). Αποδεικνύεται έτσι μέγας ευεργέτης και Ποιμένας, αλλά και ο ελθών Μεσσίας, σύμφωνα και με την προφητεία που λέει τα εξής: «Ο Κύριος, ο Θεός, έρχεται ….. καθώς βοσκός βοσκάει το κοπάδι του. Το συναθροίζει με το χέρι του. Βαστάει στο στήθος του τ’ αρνάκια, και τις μανάδες τους προσεκτικά τις οδηγεί» (Ησαΐα 40, 10-11). Όλα όσα έγιναν στη ζωή του Ιησού είχαν προειπωθεί άλλωστε εκατοντάδες χρόνια πριν την Επιφάνειά Του, όπως και η ακόλουθη προφητεία του Ησαΐα (8ος αι. π.Χ.): «ΕΓΩ ΘΑ ΣΑΣ ΓΙΑΤΡΕΨΩ», λέγει ο Κύριος. «Το δρόμο θα σας δείξω και θα σας παρηγορήσω, εσάς και τους δικούς σας που πενθούν. Εγώ βάζω στο στόμα σας κραυγή χαράς. Ειρήνη, ειρήνη σ’ όσους βρίσκονται μακριά, και σ’ όσους βρίσκονται κοντά! Εγώ θα τους γιατρέψω. Εγώ, ο Κύριος, το λέω» (57, 18-19) [Από “Αγία Γραφή”, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Αθ. 1997].
Εικόνα από: www.churchofcyprus.org.cy,
Οικοσελίδα Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου
