του θεολόγου κ.Μιχαήλ Γ. Χούλη

Η ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ένας μεγάλος απολογητής του Χριστιανισμού και φιλόσοφος, ο Βλάσσιος Πασκάλ, είπε κάποτε ότι η καρδιά έχει τη δική της λογική, που η εγκεφαλική λογική δεν μπορεί να συλλάβει και εμβαθύνει. Όλη η ερμηνεία πράγματι της Αγίας Γραφής εντάσσεται μέσα σ` αυτήν την προοπτική και σ` ένα τέτοιο ασύλληπτο βάθος. Το Ευαγγέλιο κατανοείται μόνο μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας και δια της χάριτος του Θεού. Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να ονομάσει τον Ιησού Χριστό ως Κύριο, παρά μόνο δια του Πνεύματος του Αγίου, που εδόθη ημίν. Και πάλι λέγεται «Ότι έστε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το πνεύμα του Υιού αυτού, κράζων "αββά, ο πατήρ"».

Σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες διαπιστώσεις παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μία αναθέρμανση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, με δριμεία δυστυχώς επίθεση κατά της σύνδεσης του Ελληνισμού - Χριστιανισμού, που με επιτυχία ξεκίνησε από τα αποστολικά ακόμη χρόνια, ολοκληρώθηκε με τη συμβολή των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας και απλώθηκε στην Ευρώπη, στα μεταγενέστερα χρόνια. Πρόκειται εμφανέστατα όχι για κίνημα ουμανιστικό και αγάπης προς τις κλασσικές σπουδές, αλλά για προσπάθεια επανόδου της λατρείας των αρχαίων θεών του Ολύμπου. Το μένος των ελληνοκεντρικών αρχαιολατρών στρέφεται ιδιαίτερα εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.) συνολικά, την οποία απορρίπτουν γιατί απεχθάνονται τους Εβραίους και γιατί τη θεωρούν, εσφαλμένως και κατεξοχήν, εβραϊκή υπόθεση. Όσον αφορά την Καινή Διαθήκη (Κ.Δ.) στρέφονται ιδιαίτερα εναντίον της θεότητας του Ιησού Χριστού και κατά του αποστόλου Παύλου. Κατηγορούν τον Χριστιανισμό ότι ισοπέδωσε την έρευνα, οπισθοχώρησε τον πολιτισμό, και στη θέση της φιλοσοφίας ανέδειξε το «δόγμα» ως υπέρτατο ταμπού, του οποίου απαγόρευσε την αμφισβήτηση. Σκληροπυρηνικές ομάδες τους ονομάζουν τους χριστιανούς «λοιμώδες κακόν», που επικράτησαν με «φωτιά και σπαθί». Γράφουν για αβυσσαλέο υποτίθεται μένος των εκκλησιαστικών ταγών κατά των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και πως ορδές μοναχών κατέστρεψαν δήθεν τα αρχαία αγάλματα και τους ναούς. Για να επικρατήσει ο Ιουδαιοχριστιανισμός, λένε, έπρεπε να εξολοθρεύσει ό,τι εύρισκε μπροστά του. «Ο κύριος εχθρός του υπήρξε ο Λόγος, ο Πολιτισμός... και το βαρύ αυτό έργο σήκωσε στους ώμους ο Παύλος...» (βλ. περιοδ. ΙΧΩΡ, τ.28, Δεκ. 2002). Επιπρόσθετα, κατηγορείται η Παλαιά Διαθήκη ότι εξιστορεί της «εβραϊκή διαφθορά», ότι στους Έλληνες δεν αρμόζει να προσκυνούν τον βιβλικό, μοχθηρό και αιμοδιψή Ιεχωβά,  αφού έχουμε δική μας παράδοση, ξεχωριστή και ένδοξη, δηλαδή το Ολυμπιακό Πάνθεο (βλ. περιοδ. «Απολλώνειο Φως», τ. 40, Νοέμβρ.-Δεκεμβρ. 2002) και πως ο Αβραάμ υπήρξε μάγος, ψεύτης και προαγωγός, ενώ κατασυκοφαντούνται οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της Π.Δ. ήτοι Μωυσής, Ιησούς του Ναυή, Ιωσήφ, Σαμψών κ.λ.π. (βλ. βιβλία Μιχαήλ Καλόπουλου κ.α.).

ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

1. Αρνούνται την εξελικτική αποκάλυψη του Ενός Θεού στην ιστορία, που ξεκίνησε από τον Αβραάμ και τους προπάτορες, συνεχίστηκε με το Μωυσή και τους προφήτες και ολοκληρώθηκε με την Ενσάρκωση του Υιού του Θεού. Πεισματικά απορρίπτουν τον Χριστόν ως σωτήρα, διότι αναγγέλθηκε από εβραϊκά πρόσωπα όπως ο Μωυσής και εν κρυπτώ, θαρρείς και ο Θεός θα επέτρεπε την κατάλυση της ελευθερίας του ανθρώπου με μία δημόσια υποχρεωτική και βίαιη φανέρωσή του. Πίστη σημαίνει αγάπη και εμπιστοσύνη, προϋποθέτει ελπίδα και ταπείνωση, αρετές που κερδίζονται με αγώνα στα βάθη του ψυχισμού του ανθρώπου. Δεν είναι εξωτερικές επεμβάσεις με προκλητικό τρόπο και περιεχόμενο. Πολύ περισσότερο δεν είναι ο Θεός ένα αντικείμενο για να το γνωρίσει κάποιος γνωσιολογικά, αλλά το πρόσωπο με το οποίο πρέπει να έλθει κανείς σε κοινωνία, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

2.   Οι πολυθεϊστές νεοέλληνες αρνούνται ακόμη το θαύμα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων με τη δικαιολογία ότι όλα έχουν ένα λόγο και μία αιτία, και ο τι η θρησκεία σημαίνει μόνο πίστη και όχι απόδειξη πραγμάτων. Aρα και υποχώρηση της επιστήμης και τεχνολογίας. Μια τέτοια άποψη, δεν μπορεί φυσικά να σταθεί στην εποχή μας. Όχι μόνο γιατί πάρα πολλοί διάσημοι και νομπελίστες επιστήμονες ήσαν και είναι επιστήμονες και θρησκευόμενοι ταυτόχρονα, αλλά και γιατί αν δεχθεί κάποιος την ύπαρξη του Θεού, τότε πιστεύει και στην απόλυτη παντοδυναμία Του και στην επέμβασή Του για την εξ αγάπης σωτηρία του σύμπαντος κόσμου.

3.   Η τρίτη ένσταση του παγανιστικού ορθολογισμού αφορά την «μετά θάνατον ζωήν», τον Παράδεισο και την Κόλαση, που για τον Χριστιανισμό είναι καταστάσεις ζωής ή πνευματικού θανάτου και όχι κτιστοί τόποι βασανισμού. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ή πιστεύει κανείς στην ανάσταση του Ιησού Χριστού και σε ένα Θεό που δημιούργησε τον άνθρωπο για να ζει αιώνια κοντά του ή τα αρνείται όλα αυτά και ψάχνει για υποκατάστατα στην θρησκειολογία, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την τεχνολογία κ.α. Σε τελευταία δηλαδή ανάλυση, όλα ανάγονται στο βαθύτατο υπαρξιακό ζήτημα: Πίστη ή απιστία; Θεός δημιουργός ή τυχαία εξέλιξη; Θέματα που ξεφεύγουν από τις απλές περιγραφικές δυνατότητες του παρόντος άρθρου. Στο τέλος-τέλος παραμένουν στον αιώνα ως πάντοτε επίκαιρα τα λόγια του Ιησού: «Τα δικά μου πρόβατα γνωρίζουν τη φωνή μου και με ακολουθούν». Ας μην μας διαφεύγει μάλιστα ότι ο Ιησούς «κείται εις πτωσιν και εις ανάστασιν πολλων», διότι αυτός είναι η πέτρα που απέρριψαν οι οικοδόμοι, αλλά που τελικά έγινε ο κύριος θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος.

4.   Οι αρνητές της Βίβλου νομίζουν ακόμη ότι μέσω της επιστήμης καταρρίπτεται η αλήθεια του Θεού. Τίποτε δεν είναι πιο ψευδές από αυτό. Η επιστήμη δεν συγκρούεται με την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Μόνο κακοθελητές και ημιμαθείς εκπρόσωποί τους συγκρούονται. Διότι η Αγία Γραφή μας διδάσκει όχι πως είναι κατασκευασμένος ο κόσμος, αλλά ποιος δημιούργησε τον κόσμο. Όχι ποια είναι η βιολογική λειτουργία των επιμέρους οργάνων του ανθρωπίνου σώματος, αλλά ποιος είναι ο ποιητής του ανθρώπου και πως ο τελευταίος θα επιτύχει τον αγιασμό και τη θέωσή του. Ακόμη δηλαδή κι αν ο κόσμος δημιουργήθηκε εξελικτικά μέσα από πορεία εκατομμυρίων ετών, καθόλου δεν βλάπτεται το νόημα της Αγίας Γραφής. Αν ο σκοπός του πρώτου κυττάρου που εμφανίσθηκε στα βάθη κάποιου ωκεανού ήταν να γίνει τελικά άνθρωπος, δεν υπάρχει στα μάτια μας και για την περιορισμένη γνώση μας μεγαλύτερο θαύμα από αυτό. Και μας γεμίζει με αγάπη προς τον Θεό και με δέος και θαυμασμό για την φιλάνθρωπη πρόνοια και άπειρη δύναμή Του.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥΣ

Αρκετές κατηγορίες τους εκτοξεύονται εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης, εξαιτίας κυρίως των απλοϊκών εικόνων που εμφανίζουν στο προσκήνιο της ιστορίας οι ιεροί συγγραφείς, χωρίς να προβαίνουν σε επιστημονική ανάλυση του κοσμοειδώλου της εποχής των, εξαιτίας της υποτιθέμενης ανηθικότητας που περιγράφουν, αλλά και εξαιτίας της βίας που περιέχουν πολλά εδάφια της Βίβλου.

Πρέπει εξαρχής να συνειδητοποιήσουμε ότι: α) Η Π.Δ. δεν είναι επιστημονικό βιβλίο, που προσπαθεί να μας κάνει μαθήματα χημείας, βιολογίας, παλαιοντολογίας κ.λ.π., β) Δεν είναι ακόμη ένας κώδικας ατομικής ηθικής, που σκόπιμα αποφεύγει να αναφερθεί στα ηθικά ατοπήματα του λαού του Θεού, διότι δεν έχουμε άλλωστε να κάνουμε με ένα φανταστικό παραμύθι, αλλά με τις πραγματικές συνολικές λειτουργίες της ζωής στις καθημερινές πτώσεις και αναστάσεις της. Περιγράφονται στις σελίδες της τα ήθη, τα έθιμα και η καθημερινή κοινωνική ζωή ενός λαού που δεν έχει ακόμη δεχθεί την ευεργετική και χαρισματική επίδραση του Χριστιανισμού και ως εκ τούτου δεν εξανθρωπιστεί, με τον τρόπο που εμείς εννοούμε σήμερα, γ) Η Π.Δ. είναι ένα ιστορικό, λογοτεχνικό και θεόπνευστο βιβλίο, που μας διδάσκει ποιος δημιούργησε την κτίση και τον άνθρωπο και ποιο είναι το νόημα της ζωής. Μας διδάσκει επίσης μέσα από το θεάρεστο βίο εξεχουσών ηθικών αναστημάτων τι ζητά ο Θεός από εμάς και ποιος είναι ο δρόμος της σωτηρίας, και δ) Η ερμηνεία των διηγήσεων των ιερών συγγραφέων της Γραφής [που εξαρτάται από τις πηγές που αυτοί χρησιμοποιούν, από τους αποδέκτες των κειμένων τους, αλλά και από το μήνυμα που οι συγγραφείς αποστέλλουν διαχρονικά σε εμάς] προκύπτει από τη λογοτεχνία, την ποίηση, τους μύθους, τους θρύλους, την ιστορία, τις παραδόσεις, τα φραστικά σχήματα και τις ιδεολογικο-κοινωνκές αντιλήψεις, που δανείζονται από τους γύρω λαούς και το αιχμαλωσιακό βαβυλωνιακό περιβάλλον τους. Και όχι μόνο από τα διακοσμητικά στοιχεία που χρησιμοποιούν ντύνοντας έτσι με έντονο συμβολικό και μεταφορικό μέσο τις διηγήσεις τους.

Η σχετική περιγραφή της πτώσεως των πρωτοπλάστων θα μας διαφωτίσει επί του προκειμένου. Το νόημά της δεν ευρίσκεται στο δένδρο καθεαυτό, ούτε στο είδος του φρούτου που έκοψαν και έφαγαν, ούτε φυσικά στην τιμωρία του Θεού, εξαιτίας και μόνο μίας φαινομενικά αθώας παραβάσεως. Το μήνυμα εντοπίζεται στην εκούσια απομάκρυνση των πρωτοπλάστων από τον Τριαδικό Θεό. Στην αυτοτιμωρία τους και την πνευματική τους πτώχευση, που προέκυψε όταν αποσυνδέθηκαν, με τη θέλησή τους, από το Δένδρο της Ζωής, την άκτιστη χάρη του Θεού, αρνούμενοι την πορεία προς την οντολογική τους τελειώση και τη θέωσή τους. Τα υπόλοιπα είναι περι-ουσιακά και συνοδευτικά στοιχεία με έντονο αναγωγικό περιεχόμενο. Αλλωστε, παράδεισος για τους νομάδες και περιπλανόμενους μέσα στις ερήμους εβραίους δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από έναν κήπο γεμάτο δένδρα, σκιές, δροσερό νερό και ζώα. Και παράδεισος φυσικά θα εξακολουθούσε να είναι όλη η γη, όσο παρέμενε ενωμένη, μέσω των ανθρώπων, με την πηγή ζωής, τον Τριαδικό Θεό. Δυνατότητα που, με το προπατορικό ατόπημα, προσφέρθηκε στην ανθρωπότητα με την ενσάρκωση, τη σταυρική θυσία και την ανάσταση του μονογενούς Υιού του Θεού. Δεν πρέπει βέβαια να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι Ισραηλίτες θέλοντας να παρουσιάσουν στο προσκήνιο μίαν αλήθεια, πλάθουν μία ιστορία στην οποία την εντάσσουν, αντίθετα με τους Έλληνες που προσπαθούν να συλλάβουν νοηματικά την ουσία του κόσμου, πλάθοντας ορισμούς.

Αλλά και το μοχθηρό και ύπουλο φίδι, που παρουσιάζεται εξαρχής ως εχθρός των ανθρώπων και της δημιουργίας του Θεού, -και στην Καινή Διαθήκη και στην ερμηνεία των Πατέρων της Εκκλησίας ξεκαθαρίζεται στη συνέχεια ότι πρόκειται για το σατανά- ούτε φυσικά με τη μορφή του φιδιού επιτέθηκε στους πρωτόπλαστους, ούτε μιλούσε ανθρώπινα. Ως πειρασμός προσέβαλε το νου των πρωτοπλάστων, θόλωσε τη σκέψη τους, τους οδήγησε στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Θεό, στην απόφαση να τραβήξουν ανεξάρτητα το δρόμο τους με τις δικές τους βιολογικές και ψυχικές δυνάμεις (το Δένδρο του Καλού και του Κακού). Μάλιστα η έννοια του φιδιού ως συμβολικό αρχέτυπο του κακού ή ως θεός υπήρχε στους λαούς γύρω από τον εβραϊκό, στους Βαβυλώνιους και τους Χαναναίους. Το βασικότερο εντούτοις είναι ότι ο θεόπνευστος συγγραφέας διδάσκει στους συμπατριώτες του πως το φίδι δεν είναι θεός, όπως πίστευαν οι ειδωλολάτρες αλλά ένα απλό ζώο που ξέπεσε μάλιστα πολύ χαμηλά.

Το Κακό, και έξω από τον παράδεισο, δεν αποτελεί παρά μία άρνηση του καλού, μια παρυπόσταση στη θέση του φθαρμένου αγαθού. Δεν έχει δική του ύπαρξη και ζωή. Γι` αυτό και ο δρόμος μπορεί να είναι έκτοτε τραχύς και δύσβατος, αλλά τον ελάφρυνε πάρα πολύ η ένσαρκη φανέρωση του Θεού Λόγου, που εγγυάται μια εσχατολογική σωτηρία και μία συνολική, μελλοντική και δημιουργική πρόοδο, αν και όσο μείνουμε ενωμένοι μαζί Του. Σε τελευταία ανάλυση, και σατανάς να μην υπήρχε στον παράδεισο, που είναι φυσικά υπαρκτός στην Αγία Γραφή ως επαναστατημένος άγγελος, ο άνθρωπος ως κτιστό ον έχει πάντοτε στην ιστορία συνειδησιακά να διαλέξει μεταξύ των δύο δρόμων: εκείνον προς το προσωπικό «είναι» της ζωής, που είναι ο Θεός, ή προς το «μη είναι», που είναι το μηδέν, από το οποίο και προήλθε. Το τελευταίο αυτό αποτελεί άλλο ένα «φίδι», που μπορεί να κατατρώγει τα σωθικά του μη αναγεννημένου ανθρώπου, αν και όσο αυτός το επιτρέπει. "Ο παράδεισος δηλαδή, μετά την ανάσταση του Χριστού, δεν βρίσκεται στο παρελθόν· βρίσκεται πάντα μπροστά και στο μέλλον: «Ελθέτω η βασιλεία σου, ως εν ουρανώ και επί της γης»" [βλ. και Ν. Ματσούκα «Ο Σατανάς», εκδ. Πουρναρά, 1999].

Το να απορρίψει δηλαδή ο άκριτος ερευνητής της Αγία Γραφή και ιδιαίτερα την Π.Δ. επειδή περιέχει πολλά μυθολογικά, ανθρωπομορφικά (ο Θεός παρουσιάζεται να πλάθει πηλό, να φυσάει, να μιλάει, να οργίζεται, να αναπαύεται κ.α.) και συμβολικά στοιχεία είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να μην καταλάβει ποτέ το περιεχόμενό της και να υποπέσει στην πλάνη. Αυτό γιατί ο τρόπος έκθεσης των αληθειών της ζωής, της προέλευσης του σύμπαντος και της προϊστορίας περνούσε μέσα από τη μυθική αντίληψη του κόσμου, που διέσωζε την οντολογική αλήθεια με προεπιστημονικές έννοιες. Ας μην ξεχνάμε πως μόνο οι αρχαίοι Έλληνες προχώρησαν από τον 6ο αιώνα και με την επιστημονική απομύθευση του κόσμου (γεγονός που ενέχει πάντα σοβαρούς κινδύνους, διότι εγκλωβίζεται ο άνθρωπος με την απώλεια του μύθου στην ατομικότητα και τον ορθολογισμό και χάνει την κοινωνικότητα και την ενότητά του με τη φύση), ενώ η πρώτη αποειδωλοποίηση του κόσμου ανάγεται στους συγγραφείς της Γένεσης του πρώτου βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης, παρουσιάζοντας όλα τα κτιστά όντα και υλικά στοιχεία να είναι απλά δημιουργήματα και όχι θεοί. Και αυτή άλλωστε η ομορφιά των Ομηρικών επών βρίσκεται στην αξεδιάλυτη ενότητα πραγματικής ιστορίας και μυθικών διηγήσεων που περιέχει.

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή επισημαίνουμε πράγματι τη βία που φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερα στα πέντε πρώτα βιβλία της Πεντατεύχου, στον «Ιησού του Ναυή» κ.λ.π. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι: α) Τα κείμενα αυτά σαφώς και δεν γράφθηκαν στην εποχή που αναφέρονται αλλά μεταγενέστερα, στα χρόνια του αιχμαλωσιακού και μεταιχμαλωσιακού Ισραήλ. Τότε που, μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς τους, αλλά και κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης του ναού των Ιεροσολύμων και την οργάνωση σε νέα βάση της λατρείας, οι Ισραηλίτες έσκυψαν πάνω στην ιστορία τους και προσπάθησαν να καταλάβουν από πού προήλθαν, πως επέζησαν, γιατί υπάρχει τόσο έντονα μέσα στον κόσμο το κακό, τι έχει να περιμένει η ανθρωπότητα από τη βοήθεια του Θεού κ.λ.π. β) Η βία και η εξόντωση των αντιπάλων, μέχρι μάλιστα και του τελευταίου παιδιού τους, μετά από επανειλημμένες εντολές του Θεού, έχει, όσο και αν μας παραξενεύει, ποιητικό και επικό χαρακτήρα. Ο συγγραφέας θέλει να τονίσει την αγάπη και προστασία του Θεού απέναντι στο λαό του, την καταστροφή της αλήθειας, την επέμβαση του Θεού στην ιστορία για τη σωτηρία όλων, μένοντας όμως πιστός στις ιδεολογικο-κοινωνικές αντιλήψεις της εποχής του, ότι δηλαδή εκείνος που κέρδιζε τον πόλεμο, ο νικητής, ήταν υποχρεωμένος να εξοντώσει, για να δείξει την υπεροχή του, τους εχθρούς του μέχρι ενός.

Το ίδιο γεγονός που φαίνεται να ισχύει δηλαδή και στη ζωή του Προφήτη Ηλία. Ο βιογράφος του, εντελώς απλά κατά την αντίληψή του, τον παρουσιάζει να σφάζει 450 προφήτες του Βάαλ, επειδή ο Θεός Γιαχβέ, ο Θεός του, συνέτριψε του προφήτες του Βάαλ. Επισημοποιούσε σχηματικά και λογοτεχνικά την υπέρτατη δύναμη του Γιαχβέ και την ανυπαρξία των ψεύτικων Χαναναίων θεών. Παρόμοια θέση παίρνει και ο κατοπινός βιογράφος της ζωής του Μωυσή: Εμφανίζει το Μωυσή να προτρέπει τους Ισραηλίτες να εξοντώσουν πλήρως τους εχθρούς του λαού του Θεού, εκτός από τις παρθένες γυναίκες, τις οποίες μπορούσαν να κρατήσουν για δική τους χρήση. Η λεία αυτή και η συνήθεια όσων αφορά τις γυναίκες των αντιπάλων στρατοπέδων αντικατόπτριζε τα έθιμα της εποχής και ο μεταγενέστερος συγγραφέας δεν θα ήταν συνεπής με τον εαυτόν του αν παρουσίαζε ακόμη και το Μωυσή να πράττει διαφορετικά. Το ίδιο πρέπει να πούμε και για την Κιβωτό της Διαθήκης, η οποία είχε προξενήσει σοβαρές παθήσεις και είχε σκοτώσει πλήθος κόσμου μόνο και μόνο επειδή την είχαν ατενίσει. Ο συγγραφέας θέλει να τονίσει τον φόβο των γύρω λαών για το Ισραήλ και την παντοδυναμία του Θεού, που μπροστά στην ανυπέρβλητη δύναμή του, ασθενούν θανάσιμα οι αντίπαλες δυνάμεις. Επαναλαμβάνουμε πως ό,τι είναι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια για τον σύγχρονο Έλληνα είναι και η Π.Δ. για τον σύγχρονο Ισραηλίτη. Και στα δύο έπη, η ουσία τους δεν αλλοιώνεται καθόλου από το τυχόν επιβλητικό, εικονικό και μυσταγωγικό διάκοσμο των γεγονότων που περιγράφουν.

 
Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Η κυρίως αξία της Παλαιάς Διαθήκης και το μεγαλείο της βρίσκεται στις προφητείες της για το Μεσσία Χριστό, που δεν είναι μία και δύο, αλλά 332. Αυτές κυρίως οι αποκαλύψεις και προφητείες είναι που μας ενδιαφέρουν μέσα από τις σελίδες της. Με τις οποίες αποδεικνύεται ο Χριστός ως το μόνο ιστορικό πρόσωπο του οποίου προφητεύτηκε η έλευση δεκάδες αιώνες πριν γεννηθεί, σε αντίθεση με τους φανταστικούς ψευτοθεανθρώπους του εθνικού κόσμου που δεν υπήρξαν πραγματικά, αλλά επρόκειτο για προσωποποιήσεις των εποχών και λειτουργιών της φύσεως. Ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, είναι το κλειδί ερμηνείας της Π.Δ. υπό το φως αποκλειστικά της Κ.Δ. Και όταν πραγματοποιήθηκαν όλες κατά γράμμα οι προφητείες, ο τρόπος γέννησής του, ο τόπος, η καταγωγή, τα πάθη του, η διδασκαλία του, ο σταυρός και η ανάστασή του, τότε μόνο κατανοήθηκε και η ουσιαστική αξία της Π.Δ., ως προπαιδείας στο μυστήριο του Ιησού. Σήμερα παραμένει ακόμη ακατανόητη για εκείνους που αρνούνται το μήνυμά της και το προσωπικό Θεό, στον οποίο προσανατολίζει. Η ίδια η Αγία Γραφή φυσικά επιτρέπει στον οιονδήποτε επιφανειακό αναγνώστη της να την αρνηθεί. Επισημαίνει το: «είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού: ουκ έστι Θεός».

Το μήνυμα της Βίβλου, τέλος, είναι υψηλό και αναγωγικό: Μας αφήνει για όλες τις γενιές μέχρι τη συντέλεια του αιώνος την παρακαταθήκη και την αλήθεια πως η ιστορία δημιουργήθηκε από το μηδέν και κατευθύνεται στα έσχατα από Έναν και Τριαδικό προσωπικό Θεό, παντογνώστη και παντοδύναμο, που αγαπά και συντρέχει την πλάση και τους ανθρώπους και επεμβαίνει προς το πνευματικό συμφέρον τους. Ότι ο τελικός προορισμός του ανθρώπου είναι να μοιάσει στο Θεό και να ενωθεί κατά χάρη μαζί Του. Τέλος, ότι η μετάνοια, η ταπείνωση και η δικαιοσύνη είναι ο μόνος δρόμος και τρόπος για να συναντηθεί ο κάθε άνθρωπος μέσα από την εκκλησιαστική κοινότητα με το Θεό.

Ας μην πιστεύουμε λοιπόν, φίλες και φίλοι αναγνώστες, σε όλα τα πνεύματα του κόσμου, παρά μόνο στο Πνεύμα της Αληθείας. Κάθε πνεύμα που δεν ομολογεί τον Χριστό ως Θεόν ερχόμενον εις τον κόσμον είναι το πνεύμα της πλάνης και της απώλειας. Της απώλειας του τελικού και αγιοπνευματικού προορισμού του ανρθώπου. Και κάθε πνεύμα που ομολογεί τον Ιησούν ως Κύριον και Θεόν είναι το Πνεύμα του Θεού Πατέρα, το οποίο και μόνο αυτό, μέσα στην ενότητα της αληθείας του Τριαδικού Θεού, μας οδηγεί στο να αναγνωρίζουμε καθημερινά τον Ιησούν, με σιγουριά και ελπίδα ως την οδό, την αλήθεια και τη ζωή του σύμπαντος κόσμου.