Μετά βαθυτάτης κατ’ ἄνθρωπον θλίψεως ἀναγγέλλομεν εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί τό πλήρωμα τῆς κατ’ Ἄνδρον παροικούσης Ἐκκλησίας τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰωάννη Στάμου, μιᾶς ἐμβληματικῆς μορφῆς τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ἄνδρου.
Ὁ ἀοίδιμος ἐγεννήθη εἰς Ἄνδρον τήν 18ην Μαῒου 1932.
Μοναχός ἐκάρη τήν 24ην Μαρτίου 1966 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναχράντου Ἄνδρου.
Ἐκ τῶν πρώτων χειροτονιῶν τοῦ Μακαριστοῦ Προκατόχου μας Δωροθέου Α’, ἐχειροτονἠθη ὑπ’ αὐτοῦ καί πάντοτε εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Παναγίας Θεοσκεπάστου Ἄνδρου Διάκονος την 26ην Μαρτίου 1966, Πρεσβύτερος τήν 31η Ἰουλίου 1966 και ἔλαβεν τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τήν 5ην Ἀπριλίου 1968.
Διηκόνησεν εὐόρκως καί εὐδοκίμως τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱεράν Μητρόπολιν, ὡς Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἄνδρου, καί τούς Ἱερούς Ναούς Κοιμήσεως Θεοτόκου Βουρκωτῆς, ἀπό 1ης Αὐγούστου 1966 ἕως 28 Φεβρουαρίου 1967, Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεσαθουρίου, ἀπό 1ης Μαρτίου 1967 ἕως 30ῆς Ἀπριλίου, καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Νικολάου Μεσσαριᾶς, ἀπό 1ης Μαῒου 1968 ἕως τῆς 30ῆς Ίουνίου 2002, ὅτε καί ἐσυνταξιοδοτήθη, χωρἰς νά παύσῃ νά προσφέρῃ τάς Λειτουργικάς ὑπηρεσίας του εἰς αὐτόν καί ἄλλους Ναούς τῆς Ἄνδρου.
Εἰς ἁπάσας τάς Ἐνορίας, εἰς τάς ὁποίας ὑπηρέτησεν ἐμερίμνησεν διά τήν ἀνακαίνισιν τῶν Ἱερῶν Ναῶν, ὡργάνωσεν ἑβδομαδιαῖα Ἑσπερινά κηρύγματα καί Κατηχητικά Σχολεῖα, ἐπρονόησεν διά τούς ἐνδεεῖς καί πάσχοντας Ἐνορίτας του καἰ εἶχεν ἐνεργόν συμμετοχήν εἰς τά πολιτιστικά καί κοινωνικά δρώμενα τῆς Ἄνδρου.
Χαίρων μετά χαιρόντων καί κλαίων μετά κλαιόντων, ό μεταστάς διεκρίνετο διά τήν ἁπλότητα τοῦ χαρακτῆρος του, τό ἐπικοινωνιακόν του χάρισμα, τήν ἀφοσίωσίν του πρός τούς Ἐπισκόπους του, τόν μακαριστόν Προκάτοχόν μας καί τήν ταπεινότητά μας, καθώς καί διά τήν ἀνιδιοτέλειάν του τήν ἀφιλοχρηματίαν του και τήν ἐξ ἐπιλογῆς καί πεποιθήσεως πτωχείαν του.
Τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του, ἔχων καί τήν μέριμναν τῶν οἰκογενῶν του ἐφιλοξενήθη μετά στοργῆς εἰς τό Ἐμπειρίκειον Γηροκομεῖον Ἄνδρου, ὑπό τήν φροντίδα καί περίθαλψιν τοῦ Ἀξιοτίμου Προέδρου του καί τῶν ἐργαζομένων σ’ αυτό, ἰδαιτέρως δέ τῆς κας Διονυσίας Γιαννακοπούλου.
Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία του θά τελεσθῇ σήμερον, την 12ην μεσημβρινήν, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Χώρας.
† Ο ΣΥΡΟΥ & ΑΝΔΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
Ἑρμούπολις, 1 Σεπτεμβρίου 2020
ΛΟΓΟΣ ΕΞΟΔΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΑΝΝΗ ΣΤΑΜΟ
«Ιδού εγώ μεθ' ημών ειμί πάσας τας ημέρας της ζωής υμών».
Αυτή είναι η αδιάψευστη υπόσχεση του Κυρίου μας, ευλογημένοι μου Χριστιανοί, για την ζωή της Εκκλησίας και τους πιστούς, κατά την ένδοξη ημέρα της Αναλήψεως Του στους ουρανούς, όταν παρέδιδε στο κόσμο την Εκκλησία Του και το φρικτό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ότι, δηλαδή, δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ.
Και, πραγματικά, ο Κύριος είναι πάντα παρών στη ζωή μας• είναι παρών από την ώρα που θα γεννηθούμε ως την ημέρα που θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, δια της Εκκλησίας Του, των Μυστηρίων Της και των αγιαστικών πράξεων Της, οι οποίες μεταδίδονται στον κάθε Χριστιανό δια των τιμίων χειρών των Επισκόπων και των Πρεσβυτέρων.
Έτσι ο Κύριος, ο πρώτος και Μέγας Αρχιερεύς, παρέδωσε την Αρχιερωσύνη Του στους Αποστόλους και εκείνοι σε άλλους ικανούς και άξιους άνδρες, τους οποίους κατέστησαν στις κατά τόπους Εκκλησίες Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, ώστε να τελούν την Θεία Ευχαριστία και εν τω προσώπω τους και εξ ονόματός τους ο πιστός λαός να κατηχείται και αγιάζεται.
Σε αυτήν την χορεία των καλών και αξίων κληρικών, οι οποίοι δια της Αποστολικής διαδοχής αναδέχθησαν την Ιερωσύνη, ήτο και ο κατά πάντα σεβαστός και πολύ αγαπητός συμπρεσβύτερος αδελφός μας αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Στάμος.
Ο αοίδιμος εγεννήθη στην Άνδρο την 18η Μαίου 1932.
Εκάρη Μοναχός την 24η Μαρτίου 1966 στην Ιερά Μονή Παναχράντου.
Μία από τις πρώτες χειροτονίες του μακαριστού Προκατόχου μας Δωροθέου Α΄, εχειροτονήθη υπ’ αυτού Διάκονος τό 1966, Πρεσβύτερος την 31η Ιουλίου 1966 και έλαβε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου την 5ην Απριλίου 1968.
Διακόνησε ευόρκως και ευδοκίμως την καθ΄ ημάς Ιερά Μητρόπολη, ως Αρχιερατικός Επίτροπος Άνδρου και τους Ιερούς Ναούς Κοιμήσεως Θεοτόκου Βουρκωτής, από 1ης Αυγούστου 1966 έως 28 Φεβρουαρίου 1967, Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεσαθουρίου, από 1ης Μαρτίου 1967 έως 30ης Απριλίου, και το Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Μεσσαριάς, από 1ης Μαίου 1968 έως της 30ης Ίουνίου 2002, ότε και εσυνταξιοδοτήθη, χωρις να παύσει να προσφέρει τις Λειτουργικές υπηρεσίες του σ’ αυτόν και άλλους Ναούς της Άνδρου.
Σε όλες τις Ενορίες, όπου υπηρέτησε, μερίμνησε για την ανακαίνιση Ιερών Ναών, εργάσθηκε για την προώθηση του Κηρυκτικού και Κατηχητικού έργου, φρόντισε για τους ενδεείς και εμπεριστάτους Ενορίτες του, είχε ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα της Άνδρου.
Διακρινόταν για την απλότητα του χαρακτήρα του, την ανιδιοτέλεια, την εκ πεποιθήσεως και επιλογής πτωχεία του, το επικοινωνιακό του χάρισμα και την πηγαία κοινωνικότητά του, πάντοτε συμμεριζόμενος τη χαρά και τη θλίψη των Ενοριτών του, χαίρων μετά χαιρόντων και κλαίων μετά κλαιόντων.
Ένθυμούμεθα την πρώτη μας γνωριμία μαζί του, όταν κατά την εορτή της Θεοσκεπάστου το 1977, ως φοιτητής Θεολογίας και ύστερα από πρόσκληση του αειμνήστου Προκατόχου μας Δωροθέου Α΄ ἠλθαμε στην Άνδρο και ήταν ο πρώτος Κληρικός που συναντήσαμε στον Ιερό Ναό της Θεοσκεπάστου…
Όλα αυτά τα χρόνια και μέχρι την τελευταία μας συνάντηση, την Παρασκευή, 28 Αυγούστου, στο Εμπειρίκειο Γηροκομείο, στο οποίο εδέχθη τη στοργική φροντίδα των οικογενών του, του αξιοτίμου Προέδρου του, των εργαζομένων σ’ αυτό και ιδιαιτέρως της κας Διονυσίας Γιαννακοπούλου, διατηρήσαμε μία αδιατάρακτη πνευματική σχέση, αμοιβαία εκτίμηση και φιλία.
Σεβαστοί συμπρεσβύτεροι αδελφοί, ευλογημένοι Χριστιανοί,
Ύψος μαζί και βάθος, μεγαλείο και ματαιότητα απαρτίζουν την ανθρώπινη ζωή.
Αλλά το βάθος και η ματαιότητα κατανικώνται, όταν εμείς, οι φέροντες τά στίγματα και τα χαράγματα του Ιησού Χριστού, υψώσουμε το βλέμμα στον Αρχηγό της πίστεώς μας, ο Οποίος θανάτω τον θάνατον επάτησε και την κτίση εκαινοποίησε, αποφασισμένοι να ακολουθήσουμε την στενή μά τρισόλβια οδό.
Η νίκη αυτή εναντίον του βάθους, της κακότητος, της ματαιότητος και της φθοράς απόκειται στην θέληση του ανθρώπου, ώστε να συνεργασθή με τον Θεό και να αναδειχθή συνετός οικονόμος και να «δώση εν καιρώ το σιτομέτριον»(Λουκ.12, 42), κατά την Ευαγγελική έκφραση, όπως αποδίδει τούτο σήμερα ο π. Ιωάννης.
Και τώρα αοίδιμε και τίμιε Πάτερ, αφού ανεδείχθης πιστός και φρόνιμος οικονόμος της χάριτος του Θεού επί γης, διατηρήσας την παρακαταθήκη την οποία έλαβες από τον Κύριο,
αφού εξεζήτησες εκ νεότητος σου τα βάθη του πνεύματος του Θεού και προσέθεσες σε αυτά το κάλλος των θεοφιλών έργων σου και των λόγων σου,
κληροδοτείς σε εμάς σοφία Θεού, σύνεση, ζήλο, υπομονή και θυσιαστική αγάπη προς την Εκκλησία.
Πενθεί η Εκκλησία των Ανδρίων για την έξοδό σου από αυτόν τον κόσμο, χαίρεται όμως η εν ουρανοίς Εκκλησία για την είσοδό σου εκεί όπου «ήχος καθαρός εορταζόντων και απαύστως βοώντων το Κύριε δόξα σοι».
Τούτη την ώρα του αποχαιρετισμού, δέξου την έκφραση της προσωπικής μας ευγνωμοσύνης, του Κληρου και του λαού, οι οποίοι μυριόστομη ευχή αναπέμπουν στον Κύριο υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής σου και τον έπαινό σου εκδιηγούμενοι και την τιμή και τον σεβασμό καταθέτοντες ενώπιον σου, σε προπέμπουν στην αιωνιότητα, απευθύνοντας το λόγο του ποιητή:
«Πέρνα τώρα Γέροντα στο φως,
ζήσε την χαρά του Παραδείσου,
πλούσιος που σε προσμένει ο μισθός,
όλη του η δόξα είναι δική σου».
† Ο ΣΥΡΟΥ & ΑΝΔΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
Ἑρμούπολις, 1 Σεπτεμβρίου 2020
