Η τραγικώτερη, ίσως, συνέπεια της πτώσης του ανθρώπου και της απομάκρυνσής του από το Δημιουργό και Πατέρα του είναι ο διχασμός.

            Ο διχασμός του ανθρώπου από τον εαυτό του, το συνάνθρωπό του, τη φύση, το Θεό!

            Ο διχασμός αυτός, που διαχρονικά διέπει την ιστορία του ανθρώπινου γένους, προκαλεί ποικίλες μορφές παθογένειας, ατομικής και συλλογικής.

             Είναι η έσχατη μορφή αλλοτρίωσης, που υπέστη και υφίσταται μέχρι σήμερα ο άνθρωπος και εκδηλώνεται σε πολλές εκφάνσεις της προσωπικής και κοινωνικής του πραγματικότητας.

           Ο άνθρωπος,  διχασμένος με τον εαυτό του, αισθάνεται ξένος με το εγώ του και διαλύεται ψυχολογικά  στην άβυσσο της ανασφάλειας, του άγχους, του διαρκούς ανικανοποίητου, των εσωτερικών του αντιφάσεων.

           Διχασμένος με το συνάνθρωπό του, ζει την καθημερινότητά του ως μια συνεχή κόλαση, αναγκασμένος να συμβιώνει και να συνεργάζεται με τους άλλους, που δεν είναι οι αδελφοί και οι σύντροφοί του, αλλά οι δυνάμει αντίπαλοι και εχθροί του.

          Διχασμένος με τη φύση, ξέχασε ότι είναι το σπίτι και η τροφός του, την είδε σαν εμπόδιο στην επιθυμία του για επιβολή, εξουσία και κυριαρχία.

         Διχασμένος με το Θεό, σκότωσε μέσα του το Θεό, αποβάλλοντας κάθε του ηθικού Του νόμου χαλινό. 

            Αλλά, διχασμός σημαίνει πόλεμο και ανταγωνισμό! Πόλεμο ανελέητο και διαρκή με τον εαυτό μας και με τους άλλους, άλλοτε τραγικά έκδηλο και άλλοτε ύπουλα αφανή.

          Πέρασαν 20 αιώνες, από τότε που ένας άσημος Εβραίος διδάσκαλος άπλωσε τα χέρια Του στο Σταυρό και ένωσε “τα το πριν διεστώτα”, που επανασυνέδεσε τον άνθρωπο με το Θεό, γκρεμίζοντας με την Ανάστασή Του το μεσότοιχο, που τους χώριζε, που η τελευταία, πριν τη Θυσία Του, προσευχή συμπυκνώθηκε στο “ίνα πάντες εν ώσι”, και ο θεόκλητος Απόστολος Του των Εθνών διακήρυξε την άρση κάθε διχαστικού στοιχείου μεταξύ των ανθρώπων.

         Είκοσι αιώνες τώρα, το έργο αυτό της ενοποίησης των ανθρώπων συνεχίζει και διακονεί η Εκκλησία, η Οποία είναι ο ίδιος ο Χριστός “παρατεινόμενος εις τους αιώνας”.

           Η Εκκλησία ήταν και είναι το μόνο ενοποιητικό σημείο αναφοράς των ανθρώπων, καθώς μέσα στους κόλπους Της επικρατεί η ισότητα της αγάπης και όλοι αντιμετωπίζονται ως πρόσωπα, ανεξάρτητα από τις διαχωριστικές ετικέττες και ρόλους, που οι κοινωνικές δομές και αντιλήψεις τούς έχουν προσδώσει.

              Μπορεί το πολίτευμα της Εκκλησίας να υπάρχει “εν ουρανώ”, μπορεί ο κάθε Χριστιανός να διακηρύττει ότι “ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν”, δεν παύει, όμως, θεοδιδάκτως, καθημερινά να εύχεται και να προσεύχεται ώστε να έλθει η Βασιλεία του Θεού επί της γης!

            Η Εκκλησία δεν είναι “εκ του κόσμου τούτου”, τα μέλη Της, όμως, ζουν “εν τω κόσμω τούτω”, και ως εκ τούτου ο ρόλος και ο λόγος Της δεν περιορίζονται εντός των τειχών των Ιερών Ναών, αλλά εκχέονται προς την κοινωνία, μέλη της οποίας αποτελούν οι πιστοί.

              Η Εκκλησία, ως Θεανθρώπινος Οργανισμός, με κεφαλή τον Ιησού και μέλη τους πιστούς,  αποβλέπει και στρέφεται προς τον ουρανό, αλλά βαδίζει, ταυτόχρονα, πάνω στη γη, μέσα από  ανθρώπινες αδυναμίες, πάθη και ελλείψεις, που συχνά φαίνονται να Την αποπροσανατολίζουν.

              Και είναι αποπροσανατολισμός της Εκκλησίας και άρνηση της σωτηριώδους αποστολής Της η οποιαδήποτε ταύτιση ή αντίθεσή Της με κοσμικές ιδεολογίες, πολιτικές και πρακτικές.

               Στο διάβα των αιώνων, πολλοί θέλησαν, και κάποιοι το κατόρθωσαν, να κάνουν την Εκκλησία, ή μάλλον τους φορείς Της, όργανα των επιδιώξεών τους. Πολλοί θέλησαν να εκμεταλλευθούν το κύρος και την πνευματική Της δύναμη για να προωθήσουν τα σχέδιά τους...

                 Ούτε, πάλι, είναι λίγες οι περιπτώσεις, που η Εκκλησία, υποκύπτοντας, έστω και προσωρινά, στον τρίτο πειρασμό του Χριστού, αναμείχθηκε με την πολιτική, ταυτίστηκε, ή έδωσε την εντύπωση ότι ταυτίζεται, με συγκεκριμένες κομματικές παρατάξεις.

                    Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι συνέπειες ήταν ολέθρια καταστροφικές, και για την ίδια την Εκκλησία και για το Λαό, όπως, για παράδειγμα, συνέβη κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού.

        Η Εκκλησία, βεβαίως, αποτελείται από πολίτες, που ο καθένας τους είναι φορέας διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων και κοινωνικών επιλογών, που, κατά τα ανθρώπινα, διαχωρίζουν, ενίοτε δε και διχάζουν, άτομα και κοινωνίες.

           Στις διχαστικές αυτές τάσεις, που γιγαντώνονται απειλητικά σε περιόδους έντονων κρίσεων, όπως η σημερινή, η Εκκλησία και οι φορείς Της καλούνται όχι να καταργήσουν, αλλά να υπερβούν τις διαφορές, λόγο έμπρακτο παραμυθίας και αγάπης να εκφέρουν,  έλαιον ειρήνης να προσφέρουν!

           Να προσφέρει λάδι, όχι στη φωτιά των πολιτικών αντιθέσεων και παθών, αλλά πάνω στις πολλές  των ανθρώπων τις πληγές!

† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄

(Εφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 2013)