Αφού επί χρόνια αφυδατώσαμε τις ψυχές μας από κάθε ιδανικό, αφού συστηματικά πριονίσαμε το κλαδί που μας συνέδεε με το ζωοπάροχο δέντρο της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας, αφού δυσφημίσαμε κάθε αξία και απορρίψαμε κάθε τι το πνευματικό, η ζωή μας έχασε το αληθινό της νόημα και διαστράφηκε ο σκοπός της ύπαρξής μας.
Υπάρχουμε μόνο αν έχουμε και αξίζει να υπάρχουμε μόνο αν αποκτούμε...
Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν “έχουμε” ή δεν μπορούμε να αποκτήσουμε περισσότερα, ή χάνουμε αυτά που έχουμε, γιατί να υπάρχουμε;
Έτσι, η αυτοκτονία φαντάζει σαν φυσιολογική αντίδραση, αν όχι και σαν πράξη αξιοπρέπειας ενός ανθρώπου, ο οποίος προτιμά να πεθάνει παρά να στερηθεί, όχι τα αναγκαία, αλλά-φευ-τα περιττά!
Άλλη μια απόδειξη της επελθούσης ανατροπής της κλίμακας των αξιών!
Άλλοτε θυσιάζαμε τη ζωή μας για ιδέες και ιδανικά, για το Θεό, την Πατρίδα και το συνάνθρωπο! Σήμερα, θυσιάζουμε τη ζωή μας για τα χρήματα! Στη γνωστή απειλή των ληστών “τα λεφτά σου ή τη ζωή σου”, απαντάμε “τη ζωή μου”! Είναι γεγονός, και κανείς δεν το αμφισβητεί, ότι ζούμε σε καιρούς δυσχείμερους και μέρες χαλεπές, αλλά όχι πρωτόγνωρες και μοναδικές! Η σύγκριση, μάλιστα, της σημερινής κατάστασης με την περίοδο της Κατοχής είναι συντριπτικά καταλυτική και έντονα αποκαλυπτική! Οι τότε Έλληνες δεν αυτοκτονούσαν ούτε επειδή δεν είχαν να φάνε, ούτε επειδή πέθαιναν κυριολεκτικά τα παιδιά τους από την πείνα, ούτε επειδή ζούσαν καθημερινά τη βία και το θάνατο και την καταπίεση του κατακτητή! Αντίθετα, όλα αυτά τα δεινά χαλύβδωναν την αποφασιστικότητά τους, ενίσχυαν την αγωνιστικότητά τους και γιγάντωναν τη θέλησή τους να αγωνιστούν και να θυσιαστούν για ένα καλύτερο μέλλον, καλύτερο ποιοτικά, όχι ποσοτικά! Η αδυναμία να πληρώσουμε τα χρέη μας και η στέρηση λίγων ή πολλών από τις θεωρούμενες απαραίτητες, αλλά στην ουσία περιττές, ανέσεις μας, μπορεί να είναι λόγος για απελπισία, κατάθλιψη, απομόνωση, γκρίνια, απαισιοδοξία, αλλά δεν μπορεί να είναι λόγος αυτοκτονίας! Αν πρέπει κάτι να “σκοτώσουμε” και να αρνηθούμε είναι το σύστημα αξιών, βάσει του οποίου αξιολογούσαμε μέχρι σήμερα τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας! Να μιμηθούμε τη σωτηριώδη μετάνοια του Πέτρου, όχι την άσκοπη μεταμέλεια του Ιούδα, ο οποίος “μεταμεληθείς απήγξατο”.... Κι' αν αισθανόμαστε “γυμνοί” από υλικά αγαθά και ανέσεις, αν μας πνίγουν τα χρέη και οι υποχρεώσεις, ας στρέψουμε το βλέμμα μας προς το Χριστό! Πάνω στο Σταυρό δεν έχει απολύτως τίποτε! Ακόμη και ο ιματισμός του γίνεται αντικείμενο κληρώσεως των ρωμαίων στρατιωτών. Κι όμως τη στιγμή ακριβώς αυτή αποκαλύπτεται το «είναι» στην πιο σημαντική του εκδήλωση, στην προσφορά της θυσίας και της αγάπης. Ίσως, έφτασε και για τον καθένα μας η προσωπική του ώρα, να χάσουμε τα περιττά και να κερδίσουμε τα αναγκαία, να χάσουμε τα πράγματα και να κερδίσουμε τους ανθρώπους, να χάσουμε τον κόσμο και να κερδίσουμε την ψυχή μας, Να ζήσουμε, με λίγα λόγια, γνήσια και αληθινά!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄ (Περιοδικό «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», τεύχος 46, Αύγουστος 2012) |
