Ήταν μια λεβεντιά Ελληνική, που ξεπήγαζε από τα αρχαία χρόνια, αλλά και μια σταθερή πεποίθηση ὀτι ο υπέρ πάντων αγώνας κατευθυνόταν από τη θεία Δύναμη.
Όλη η διαδρομή, από τον ιερόσυλο τορπιλλισμό του ευδρόμου «ΕΛΛΗ» στο λιμάνι της Τήνου το Δεκαπενταύγουστο του 1940 και το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου-ΟΧΙ ομόθυμο ηγεσίας και λαού-μέχρι την εποποιΐα τοῦ μετώπου στα ελληνοαλβανικά σύνορα, στις ελληνικές θάλασσες και ως το δεύτερο-απελπισμένο, αλλά πάντα αποφασιστικό –ΟΧΙ απέναντι στις σιδερόφρακτες στρατιές τοῦ Γ΄ Ράιχ, όλη αυτή η διαδρομή σφραγίζεται με τη μορφή της Μεγαλόχαρης Οδηγήτριας προς τη νίκη.
Η πεποίθηση στην – όχι πάντα – αόρατη παρουσία της Μεγαλόχαρης διαχέεται σ’ ολόκληρη την κοινωνική διαστρωμάτωση, στα διαγγέλματα της πολιτικής, στρατιωτικής και θρησκευτικής ηγεσίες, στους μαχητές του μετώπου, στο λαό των μετόπισθεν, στον τύπο και στον κόσμο του πνεύματος.
«Στο μέτωπο», έγραψε ο Άγγελος Τερζάκης, «σ’όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου ίσαμε ψηλά στις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχιζε να έχει παντού το ίδιο όραμα: έβλεπε τις νύχτες μιά γυναίκεια μορφή να προβαδίζει, ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από κεφάλι στους ώμους.Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα, του την είχανε τραγουδήσει σαν ήτανε μωρό κι ονειρευότανε στην κούνια.Είταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός».
Η ιστορική απόφαση του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου της 1ης Δεκεμβρίου 1940, δια της οποίας «εξεχώρει, μετεβίβαζε και διέθετε» όλη την περιουσία του Ιδρύματος στον αγώνα του Γένους, πέρα από την οικονομική της σημασία, αποκτά και μια μεγαλύτερη διάσταση, εθνική και θρησκευτική.
Επικυρώνει τη συμπαράταξη της Μεγαλόχαρης με τον αγωνιζόμενο Ελληνισμό διά μέσου της υλικής αυτής προσφοράς, επαναβεβαιώνει την Πανελλήνια της αντιστάσεως κατά των κατακτητών και την ελπίδα προς την Υπέρμαχο του Γένους μας Στρατηγό, που έκανε, πλέον «τους ήρωες να πολεμούν σαν Έλληνες».
