Σήμερα, ανάλογη κατάσταση φαίνεται να αντιμετωπίζει και η Εκκλησία, καθώς επί μηνες ζούμε υπό τη σκιά ενεργειών, επιλογών, τακτικών, μεθοδεύσεων και συμπεριφορών δύο ή τριών – τόσοι είναι, ας το συνειδητοποιήσουμε - κληρικών, που σίγουρα δεν έδρασαν μόνοι….
Φυσικά, ουδείς είναι υπεράνω των νόμων και των Ιερών Κανόνων! Αλλά, πόσο θα αποδείκνυε την ωριμότητά μας, ως λαού, αν με ψυχραιμία αναμέναμε την κρίση της Δικαιοσύνης, απομονώναμε τους πταίσαντας κληρικούς, πολιτικούς ή πολίτες, χωρίς να γενικεύουμε και να απολυτοποιούμε τέτοιες μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις;
Παρά ταύτα, παρατηρούμε μια γενικευμένη, ευτυχώς όχι από όλους, αρνητική κριτική κατά της Εκκλησίας, την οποία ταυτίζουν με έναν Ηγούμενο, άλλης μάλιστα εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας, και προσπαθούν να διασπείρουν στις ψυχές των απλών ανθρώπων την καχυποψία και την επιφύλαξη προς την Εκκλησία και τους Κληρικούς Της, επιδιώκοντας να τους πείσουν ότι τα χρήματα, που προσφέρουν για το κοινωνικό Της έργο, γίνονται επενδύσεις σε «οφ σόρ» εταιρείες!
Αλλά, όχι! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
Η Εκκλησία της Ελλάδος, μετά το Θυσιαστήριο, είναι στα Γηροκομεία, που συντηρεί, στους Παιδικούς Σταθμούς, πού λειτουργεί, στα συσσίτια, πού χορηγεί, στο χαμόγελο της λύτρωσης από κατασχέσεις και φυλακίσεις που με τη συνδρομή Της σε απελπισμένους συνανθρώπους μας προκαλεί, στις εκτάσεις που για το κοινό καλό δωρίζει, στα βοηθήματα, που καθημερινά σε φτωχούς, ασθενείς και εμπερίστατους πορίζει, σε μια κοινωνία ανάλγητη, πολλές φορές, για τον πόνο και την ανάγκη του άλλου και με υποτυπώδη την Κοινωνική Πρόνοια.
Είναι στις συναντήσεις του Προκαθημένου Της με τους αρμόδιους Υπουργούς για τη συμμετοχή Της στο Ταμείο της Φτώχειας, συμμετέχοντας στην προσπάθεια ανακούφισης των ασθενεστέρων, για την περίθαλψη μεταναστών και λαθρομεταναστών, για την ανάληψη της μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας στη δοκιμαζόμενη Ζιμπάμπουε, προσφέροντας όχι μόνο οικονομική συνεισφορά, αλλά και υποδομές και εθελοντές!
Είναι στους αποσπασμένους Κληρικούς του Εξωτερικού, που αγωνίζονται να διατηρήσουν ζωντανή την παράδοση και την ενότητα του Γένους μας στις Κοινότητες του απόδημου Ελληνισμού, είναι στον απλό παπά του μικρού χωριού και του απομακρυσμένου νησιού, που επιμένει να χτυπά την καμπάνα, για να μην ερημώσει η Ελληνική ύπαιθρος, είναι στις εμπερίστατες γωνιές του πλανήτη μας, μεταφέροντας την έμπρακτη αγάπη του Χριστού με τρόφιμα και εμβόλια.
Η Εκκλησία είναι στο φρέαρ του Ιακώβ, πορφυρωμένη από το αίμα του Νεομάρτυρα Φιλουμένου, φυλάσσοντας μέχρι θανάτου τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
Η Εκκλησία, που, ως μάνα στοργική, αγκαλιάζει τα παιδιά Της, χωρίς διακρίσεις και χωρίς τυμπανοκρουσίες… χωρίς ποτέ τά φώτα της δημοσιότητας ν’ αποκαλύπτουν την μοναδική κοινωνική Της προσφορά, χωρίς ποτέ να γίνεται πρωτοσέλιδο και κεντρικό θέμα συζήτησης στα τηλεοπτικά παράθυρα η λειτουργία, για παράδειγμα, ενός Οίκου Ευγηρίας, που περιθάλπει κατάκοιτους και ανιάτως πάσχοντες γέροντες και γερόντισσες, έναντι συμβολικού και ενίοτε ανύπαρκτου τιμήματος…
Μπορεί ο Κύριος να μας συμβούλευσε το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου», μπορεί να μας πρότεινε όταν ραπιζόμαστε να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο, αλλ’ όταν ο δούλος Τον ράπισε, λίγο πριν αναβή στο Σταυρό, δεν έστρεψε και το άλλο μάγουλο, αλλά τον ρώτησε: « Τι με δέρεις;»….
Κι’ εμείς ρωτάμε: γιατί γενικεύεται η κακόπιστη κριτική κατά της Εκκλησίας;
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
