Στο ίδιο σημείο βρέθηκε και μια μικρή σανίδα, σαν πόρτα, που πιθανότατα κάλυπτε την παράσταση αυτή, όπως αποδεικνύουν και τα ίχνη καρφιών, μια και η θέα του Σταυρού ήταν τότε απαγορευμένη επί ποινή θανάτου!
Δεν γνωρίζουμε τίποτε για τον Αλεξάμενο… Το μόνο βέβαιο είναι ότι και υπ’ αυτές τις συνθήκες εξακολουθούσε να «σέβεται το Θεό», έστω κι’ αν έπρεπε να κρύβει το Σταυρό…
Ήταν την ίδια εποχή, 3ος αιώνας, μια εποχή κατά την οποία οι Χριστιανοί αντιμετώπιζαν διωγμούς και απίστευτους ονειδισμούς, όταν ένας άλλος, ανώνυμος αυτή τη φορά, Χριστιανός έκανε στην προς Διόγνητο επιστολή του, μεταξύ άλλων την τολμηρή και για τα τότε δεδομένα εξωπραγματική διαπίστωση, ότι «όπερ εν σώματι ψυχή, τούτ’ έστιν εν τω κόσμω Χριστιανοί»!
Μια διαπίστωση προφητική… Στις δύο χιλιετίες που ακολούθησαν, η πορεία του κόσμου και της Ευρώπης απέδειξε ότι οι Χριστιανοί είναι του κόσμου η ψυχή!
Μια ψυχή, που άλλαξε ριζικά και αμετάτρεπτα τον ρου της ιστορίας και του πολιτισμού!
Γιατί, πρώτος και μόνος ο Χριστός με το κήρυγμά Του, που οι Χριστιανοί ευαγγελίστηκαν, για την ισάδελφη και άνευ διακρίσεων και αποκλεισμών αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, έδωσε το μήνυμα της παγκόσμιας συναδέλφωσης, της κατάρριψης των τειχών και της συνεργασίας των λαών.
Ο Χριστιανισμός πρόσφερε το ηθικό υπόβαθρο για την κατάργηση της δουλείας, ιεροποίησε το θεσμό οικογένειας, αναγνώρισε το ρόλο της γυναίκας, ως ισότιμης με τον άντρα, και εξαφάνισε τους Καιάδες, κυριολεκτικούς και μεταφορικούς, στους οποίους απορρίπτονταν τα παιδιά, οι αδύναμοι, οι φτωχοί, οι γέροντες…
Απάλλαξε, τέλος, το ανθρώπινο πνεύμα από το παχυλό σκοτάδι των προλήψεων και της δεισιδαιμονίας και έτσι κατέστησε δυνατή την πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνική!
Η ιστορία της Ευρώπης και όχι μόνο, από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και μετά, κινείται κάτω από τη σκιά του Σταυρού!
Μετά το Χριστό, οι άνθρωποι δεν είπαν τίποτα το καινούριο, τίποτα το συγκεκριμένο ή απλά ωφέλιμο, που να έρχεται σε αντίθεση με τη διδασκαλία Του.
Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, πριν καλά-καλά αρχίσουν να απελευθερώνονται από τα δεσμά και τους περιορισμούς της φύσης, φιλοδόξησαν ν’ «απελευθερωθούν» από το Χριστό!
Η «απελευθέρωση» αυτή ξεκίνησε το 18ο αιώνα από τη Γαλλική Επανάσταση… Παράξενο, βέβαια, αλλά αληθινό: από όλα τα εντός ή εκτός εισαγωγικών επιτεύγματά της, εκείνο που με φανατισμό διατηρείται είναι το λεγόμενο «λαϊκό» κράτος, το Κράτος, δηλαδή, χωρίς Θεό. Και το πιο παράδοξο είναι ότι ένα τέτοιο Κράτος θεωρείται και ως τέλεια δημοκρατικό…
Αλλά πόσο μπορεί να είναι και να λέγεται δημοκρατικό ένα Κράτος, που απαγορεύει την ελεύθερη έκφραση των πολιτών του, «βαπτίζοντας» το κοτόπουλο της αθείας σε λάχανο ανεξιθρησκείας;
Τη σκυτάλη πήραν, τον 20ό αιώνα τα κομμουνιστικά καθεστώτα, αλλά πριν καταρρεύσουν πρόλαβαν και την παρέδωσαν στα λεγόμενα φιλελεύθερα, του 21ου αιώνα.
Έτσι, σήμερα, με την ανεξήγητη επίκληση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ακούγονται φωνές για απαγόρευση των θρησκευτικών συμβόλων, για εξαφάνιση του Σταυρού και των εικόνων από κάθε δημόσιο χώρο…
Μπορεί να συμβεί κι’ αυτό… Ούτε η πρώτη φορά θα είναι, ούτε και η τελευταία…Γι’ αυτό, «μη ταρασσέσθω υμών η καρδία, μηδέ δειλιάτω»!
Θα υπάρξουν, σίγουρα, διαμαρτυρίες και αντιδράσεις… Θεμιτές και αναμενόμενες!
Αλλά το θέμα δεν είναι αν «κατεβεί» ο Σταυρός από τους τοίχους των κτηρίων, αλλά αν αποκαθηλωθεί ο Χριστός από τις ψυχές μας!
Η μόνη απάντηση, λοιπόν, των Χριστιανών πρέπει να είναι αυτή: Να υψώσουμε το Σταυρό εκεί, απ’ όπου κανείς και τίποτα να τον κατεβάσει δεν μπορεί!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
