Και εφέτος οι ράχες των βουνών της πατρίδας μας μαύρισαν, τα πουλιά σώπασαν, τα ζώα εξαφανίστηκαν, τα λουλούδια μαράθηκαν, τα δἐντρα κάηκαν και υψώνουν τα καμένα κλαδιά τους, σε μια απελπισμένη έκφραση ενός ανείπωτου γιατί...
Και φέτος, πάνω στα καπνίζοντα απομεινάρια των πεὐκων και των ελάτων, όπου πριν έσφυζε η ζωή και χαμογελούσε η φύση, θα αρχίσει ο χορός των αντεγκλήσεων, των κομματικών αντιπαραθέσεων, της αδιέξοδης αναζήτησης ευθυνών, των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και των ανεφάρμοστων σχεδίων....
Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.... Οπότε θα επαναληφθεί το γνώριμο επί 30 χρόνια τώρα σκηνικό.... Μέχρι και το τελευταίο δέντρο να καεί, μέχρι και το πιο απομακρυσμένο βουνό να αποψιλωθεί, μέχρι κάθε θάμνος να αφανισθεί, μέχρι κάθε του τόπου μας γωνιά να οικοπεδοποιηθεί...
Μπορεί οι εικόνες των φλεγόμενων δασών και των φλογερών πρωτοσέλιδων να πάψουν να αναστατώνουν την ηρεμία των διακοπών μας, μπορεί να βρεθεί και μια Κυβέρνηση, που θα καυχηθεί ότι επί των ημερών της δεν ξέσπασε καμιά πυρκαϊά, αλλά...
Αλλά, τότε θα είναι αργά....
Και το χειρότερο είναι ότι όλοι γνωρίζουμε τι μας περιμένει, όλοι συνειδητοποιούμε το μέγεθος του κινδύνου και τις διαστάσεις της καταστροφής, όλοι προετοιμαζόμαστε να την αποτρέψουμε και όλοι στο τέλος, «δειλοί και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα», τη στροφή ή την εξασθένηση των ανέμων, ή μια βροχή, που θα μας σώσει από τις ευθύνες μας!
Γιατί, η σωτηρία των δασών είναι ευθύνη όλων μας!
Αυτό δεν έχουμε καταλάβει... Έχουμε χάσει την αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης και της συλλογικής προσπάθειας. Κλεισμένοι στα χρυσά κλουβιά μας, ικανοποιημένοι από τον εγωιστικό μας μικρόκοσμο, αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας...
Γι’ αυτό και μεταθέτουμε την ευθύνη μας στην Πολιτεία και το Κράτος, εύκολους και αδάπανους στόχους της οργής μας, που δεν διόρισαν Πυροσβέστες, που δεν έκαναν δασικούς δρόμους, που δεν συνεννοούνται οι Υπηρεσίες τους, που δεν αγόρασαν πυροσβεστικά αεροπλάνα, που δεν καθάρισαν τα ξερόχορτα από την αυλή μας, που επέτρεψαν και σε άλλους να χτίσουν σπίτια στο δάσος, δίπλα μας, που...
Ατελείωτος ο κατάλογος των προς τις Κρατικές υπηρεσίες κατηγοριών μας, καθώς ξεχνούμε ότι το Κράτος είναι σάρξ εκ της σαρκός μας.
Για τα αίτια και της φετινής καταστροφής θα ειπωθούν πολλά, αλλά δεν θα ειπωθεί το ένα!
Είναι αυτό, που ο μεγάλος Αδαμάντιος Κοραής διατύπωσε μεταφορικά για τον 19ο αιώνα, κυριολεκτικά για τον 21ο ....
«Αι καταναλίσκουσαι τας πόλεις πυρκαϊαί είναι καρπός απαιδευσίας»!
Όσο η παιδεία δεν μορφώνει ανθρώπους που να εκτιμούν, να σέβονται και να προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον και τα δάση, τόσο η καταστροφή θα εντείνεται...
Όσο η παιδεία αποχριστιανικοποιείται, όσο αλλοτριώνεται και αποξενώνεται ο νέος άνθρωπος από το Δημιουργό και τα δημιουργήματά Του, τόσο τα δάση μας θα καίγονται και τα βουνά θα αποψιλώνονται...
Τελικά, μόνο αν νοιώσουμε τα δάση καί κάθε δέντρο σπίτι μας, μόνο αν τα προστατεύουμε σαν το σπίτι μας, μόνο αν τα διασφαλίζουμε σαν το σπίτι μας, μόνο αν τα νοιαζόμαστε σαν το σπίτι μας, μόνο τότε οι εμπρηστές θα απομονωθούν, οι αδαείς θα περιοριστούν, οι επιπόλαιοι θα σωφρονιστούν, όλοι τις ευθύνες θα συναισθανθούμε και τα δάση μας, η ζωή μας, θα σωθούνε!
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
